RYAN FLAMINGO:
‘Als ik wilde voetballen, was ik niet te stoppen’
Voetbalkunstenaar Piro ontwierp de Eredivisiebal voor het seizoen ‘22/’23. Hierbij staat het thema ‘waar het begon’ centraal. Derbystar gaat in een vijfdelige interviewserie langs bij clubs die spelen met de Eredivisiebal om een speler te laten vertellen over zijn weg naar de Eredivisie. Zo gingen we ook in gesprek met Ryan Flamingo, verdediger bij Vitesse. In een uitgebreid monoloog vertelt Flamingo over waar het voor hem begon en zijn bijzondere weg naar de Eredivisie. Een mooi voetbalverhaal over het veel scorende talent dat werd uitgeroepen tot beste verdediger in Italië.
“Ik woonde tijdens mijn jeugd in Bussum. De dichtstbijzijnde club was BFC, dus het was logisch om daar te gaan voetballen. Daar ben ik op mijn zesde begonnen in ‘de bak’, zo noemden we dat op de club. Eigenlijk waren het gewoon kleine veldjes waar je op jonge leeftijd op speelde. Als kleine jongen voelde je je daar een echte ster, want de teams hadden namen van grote steden. Zo voetbalde ik altijd in het team van FC Dortmund. Het was leuk om op zo’n manier voor het eerst in aanraking te komen met voetbal.”
Motivatie
“Al snel merkten de trainers dat ik goed kon voetballen en veel talent had. Ik werd snel uit de bak gehaald en mocht naar het grotere veld. Doordat ik zo veel complimentjes kreeg, begon ik het ook steeds leuker te vinden. Ik ging daarom steeds meer oefenen, ook buiten de trainingen van BFC om.”
“Met twee jeugdvrienden van BFC ging ik iedere middag op pad. Als we klaar waren met school pakten we onze fiets en raceten we naar de club, ook als er helemaal geen training was. Vaak zat het hek dan dicht, maar dat kon ons niet tegenhouden. We klommen dan stiekem over het hek heen. Soms werden we betrapt en moesten we vertrekken, maar we bleven altijd terugkomen. Als ik wilde voetballen, was ik niet te stoppen.”
Oost west, thuis best
“Mijn talent viel niet alleen op bij mijn coaches. Ik werd namelijk ook in de gaten gehouden door een aantal profclubs. Ik denk dat bijna iedereen direct in zou stemmen met een voorstel van een BVO, maar ik heb heel veel clubs afgewezen. Ik was nog jong, ik wilde niet weg van huis en vond het veel leuker om met vrienden in de buurt te blijven voetballen. Op die leeftijd droomde ik nog niet van een profcarrière. Ik nam het nog niet zo serieus.”
“Eén van de clubs die mij heel graag wilde hebben was Almere City. Zij hebben me maar liefst drie keer uitgenodigd om te komen voetballen. Bij de derde keer wilde ik het wel eens proberen en ging ik in op de uitnodiging. Enerzijds omdat ik het voetballen steeds serieuzer begon te nemen en anderzijds vond ik dat ik op mijn twaalfde een leeftijd had bereikt om zelfstandig te kunnen reizen naar een voetbalclub voor de trainingen. Gelukkig kon ik Almere City tijdens een stage overtuigen. Dat was de eerste stap in mijn profcarrière.”
Voor het echie
“Toen werd ineens alles anders. Ik zat bij een profclub en moest heel veel trainen. Het was wel erg wennen voor mij dat ik geen tijd meer had om buiten te voetballen met mijn vrienden. Ondanks dat ik iedere dag kon doen wat ik leuk vond, was het mentaal wel zwaar. Iedere dag moest ik vroeg opstaan en als ik klaar was met school moest ik direct door naar de trainingen. Maar ik wist dat die dingen nodig waren om profvoetballer te kunnen worden.”
“Bij Almere City kon ik het niveau eigenlijk ook al vrij snel gemakkelijk aan. Ik werd al heel snel in een team geplaatst met oudere jongens, zo ontwikkelde ik me snel. Ieder jaar kon ik instromen in een hoger team en op mijn vijftiende speelde ik al in de O21 competitie. De club had veel vertrouwen in mij en ze zagen dat ik veel talent had. Eigenlijk stond niets een doorbraak in het eerste elftal meer in de weg!”
Corona
“Helaas bleek dat er toch iets was wat mijn carrière negatief kon beïnvloeden. De coronapandemie. De regering had verboden dat mensen boven de 18 jaar in groepsverband konden sporten. Zo stond mijn ontwikkeling plots stil.”
“Dat waren zware weken voor mij. Ik zag het niet zitten om lang niet te kunnen voetballen en daardoor mijn progressie te laten stoppen. Daarom maakte ik de keuze om weg te gaan. In veel landen waren niet zulke strenge regels en daarom had ik het gevoel dat ik die stap moest maken om zelf progressie te kunnen blijven maken. Er waren een aantal clubs die interesse in mij hadden. Zo ook de Italiaanse Serie A club Sassuolo. In Italië waren de regels minder streng en kon ik wel blijven trainen met teamgenoten. Daardoor was mijn keuze snel gemaakt. Daar kon ik namelijk lekker speelminuten maken.”
Op eigen benen
“Die stap naar Italië maakte ik helemaal zelf, zonder mijn ouders dus. Dat was best een lastige en spannende stap. In Italië spreken ze niet overal even goed Engels. Dat zorgde soms wel voor wat ingewikkelde situaties. Alles was nieuw en ik kende niemand.”
“Gelukkig ving Sassuolo me erg goed op. De club regelde een appartement voor me in een complex waar alle jeugdspelers van de club woonden. Ik deelde het appartement met een Italiaanse teamgenoot. Dat was erg handig, want zo kon ik sneller de taal leren.”
“Na een tijdje legde de club nog een Nederlandse jeugdspeler vast. Toevallig bleek dat een oud teamgenoot, Djenairo Daniels te zijn. We hadden een klik en ook in Italië trokken we veel samen op en uiteindelijk gingen we ook samenwonen. Dat was erg gezellig. Samen werden we langzaam volwassen en leerden we veel, zoals koken. Van de club kregen we namelijk altijd pasta. Zowel bij de lunch als bij het avondeten. Je hoefde er nog net niet mee te ontbijten!”
“Na een paar weken kreeg ik langzaam wat meer contact met teamgenoten en maakte ik ook wat vrienden. Ook kreeg ik de Italiaanse taal steeds beter onder de knie. Daardoor ging het sportief ook steeds beter, want ik begreep de aanwijzingen op het veld steeds makkelijker. Toen kwamen mijn kwaliteiten ook wat meer naar boven. Het eerste halfjaar had ik dus eigenlijk gewoon nodig om te wennen. Het ging wel goed, maar ik wist dat ik meer kon bieden.”
Doorbraak
“Het seizoen daarna kwam dat er helemaal uit. Verdedigend stond ik mijn mannetje en ook in aanvallend opzicht kon ik belangrijk zijn voor het team. Ik scoorde aan de lopende band en werd zelfs uitgeroepen tot de beste verdediger van de competitie. Dat was een fantastische beloning voor mijn ontwikkeling, waar ik nog altijd ontzettend trots op ben.”
“Als mens ben ik ontzettend gegroeid in Italië. Ik ben namelijk veel volwassener geworden. Ineens moest ik alles zelf doen en regelen, en dat ook nog eens in een onbekend land. Ik leerde met dingen omgaan waar ik eerst nooit mee hoefde te dealen.”
“Ook als voetballer heb ik enorme stappen gezet in Italië. Italianen staan erom bekend dat ze erg goed kunnen verdedigen. Zelf ben ik meer een voetballende speler. Hierdoor ben ik een meer complete, allround voetballer geworden.”
“Het ging erg goed in Italië. Toch was de kans om speeltijd in het eerste elftal te krijgen niet groot. In Italië geven ze jonge spelers niet zo snel een kans. Ze vallen daar sneller terug op oudere spelers met meer ervaring. Er waren een aantal clubs in de Italiaanse Serie B die interesse hadden, maar ik wilde mezelf graag op het hoogste podium laten zien.”
Telefoontje uit Arnhem
“Toen Vitesse zich meldde, was ik direct enthousiast. Ze hadden een mooi plan voor me klaarliggen en trainer Thomas Letsch sprak veel vertrouwen in mij uit. Samen maakten we een plan om een plek te veroveren, in de basis te starten en veel minuten te maken.”
“Het vertrouwen van een trainer is erg belangrijk voor mij. Ik had een goede band met de trainer en was wel even bang voor mijn plek toen hij na de seizoenstart vertrok naar VfL Bochum. Ik dacht wel bij mezelf ‘Shit, wie komt er nu?’. Ik had namelijk net een basisplek veroverd.”
“Toen bekend werd dat Phillip Cocu de nieuwe trainer werd, was ik daar erg blij mee. In ons kennismakingsgesprek kwam hij al snel over als een hele aardige man. Ook hij sprak het vertrouwen in mij uit en ook onder zijn leiding heb ik mijn basisplaats behouden. Ik denk dat ik heel veel van hem kan leren. Als trainer en als speler heeft hij eigenlijk alles al wel meegemaakt.”
Dromend van Anfield
“Ook in de tweede seizoenshelft hoop ik belangrijk te kunnen zijn voor het team. Ik heb het hier bij Vitesse namelijk ontzettend naar mijn zin. Eerst wilde ik gewoon zo veel mogelijk minuten maken, maar nu ik veel speel wil ik ook graag zo belangrijk mogelijk zijn voor het team. Of ik ook volgend seizoen in het geel-zwart van Vitesse speel weet ik nog niet. Zoiets bekijk ik per seizoen. De rol die ik hier nu heb bevalt mij wel. Hopelijk kan ik in Arnhem nog meer leren en uiteindelijk toegroeien naar het waarmaken van mijn ultieme droom: spelen bij Liverpool.”
